Rozdział 8

Czas na Turniej Czterech Skoczni! Czekam i czekam, aż w końcu się doczekałam! Cieszę się ,że mogę te wielkie wydarzenie zobaczyć "na żywo". Najbardziej prestiżowy turniej w sezonie, no to jest coś! Siedzimy już w hotelu ,a jutro z rana kwalifikacje. Przyznam ,że Oberstdorf to urocza miejscowość, Kamil już oczywiście zdążył mi wszystko pokazać. Natomiast teraz z całą ekipą siedzimy w pokoju Kamila oraz Janka i gramy w karty. Kruczek wpadł tylko okazjonalnie na jedną partię ,a potem sobie poszedł, twierdząc ,że ma dużo papierkowej roboty. Dzięki Bogu ,że ja już swoją skończyłam. Gramy chyba już z 12 partię. Jak zwykle wygrywa Piotrek. Gdzie on się tego nauczył?
- Piotrek kiedy ty w końcu przegrasz? - spytał zrezygnowany Kot.
- Nigdy hehe - zaśmiał się Wiewiór.
- Yhm- mruknął sennie Kamil.
Było już dobrze po północy, akurat skończyliśmy partię (wygrał Wiewiór) i wszyscy poszliśmy spać. Trzeba było nabyć nową energię na jutrzejszy dzień.
   Kwalifikacje poszły nam nieźle. Wszyscy oddali równe, dobre skoki z czego sztab szkoleniowy jest bardzo zadowolony. Chłopaki również cieszyli się dobrymi skokami. Ogólnie wiatr nie przeszkadzał, wszystko poszło świetnie. Kwalifikacje wygrał Richard Freitag. Jutro zawody i tam trzeba pokazać klasę!
Podczas kolacji dowiedzieliśmy się, że przyjedzie nowo zatrudniony "reprezentacyjny fotograf". Na początku wszystko trochę się zdziwiliśmy, ale staraliśmy się tego nie okazywać. Zapewne to Związek zatrudnił fotografa na czas nieokreślony. Z niecierpliwością czekaliśmy na jego przybycie.
Z samego rana trwały przygotowania. Pierwszy konkurs był zaplanowany na godzinę 16. Z tego co wiemy fotograf ma niedługo przyjechać. Właśnie spożywaliśmy śniadanie w miłej atmosferze, kiedy przyszedł Kruczek.
- Chciałbym Wam przedstawić naszego nowego fotografa.
- Kto to jest? - spytał Żyła.
Do naszego stołu kierowała się bardzo ładna blondynka średniego wzrostu. Na oko miała, gdzieś z 25 lat.Wielu skoczków z innych reprezentacji się za nią oglądało. Podeszła z uśmiechem i powiedziała:
- Cześć chłopaki! Sporo czasu minęło od naszego ostatniego spotkania co?
Zmarszczyłam brwi. O co tu chodzi? Spojrzałam na skoczków. Byli bladzi i mieli nietęgie miny. Jednak Kamil był najbardziej blady i miał przestraszoną minę. Przełknął głośno ślinę.
- Jestem Ewa Bilan, ale to już chyba wiecie. - uśmiechnęła się.
Chłopcy dalej się nie odzywali. Postanowiłam improwizować.
- Cześć! Jestem Ola - podeszłam do blondynki i wystawiłam rękę - Fizjoterapeutka.
Ewa spojrzała na mnie niezbyt przyjaznym wzrokiem.Uśmiechnęła się z ironią.
- Och, miło mi. - po jej tonie możny było wyczuć, że tak akurat nie jest. Już tej zołzy nie lubię.
- Ewa zostanie z Nami do końca sezonu. Mam nadzieję, że ciepło ją przyjmiecie. - powiedział szybko trener i wyszedł, a wraz z nim Ewa obrzucając wszystkich triumfalnym uśmieszkiem.
- Akurat - prychnął Kubacki - tej małpy nigdy!
- Wyjaśnicie mi w końcu o co tu chodzi? - zapytałam.
- To moja była narzeczona - odezwał się niespodziewanie Kamil, nadal był bardzo blady - Byliśmy ponad 2 lata ze sobą. Zdradziła mnie niejednokrotnie kiedy ja jeździłem na zawody.
- Boże tak mi przykro Kamil. - wstałam i tak po prostu go przytuliłam.
- Nigdy jej nie lubiłem - stwierdził Hula - Zawsze odnosiła się do Nas jak do jakiś robaków.
- Ale Kamil był zaślepiony w niej - stwierdził Piotrek.
- Niestety to moja wina - westchnął Stoch - Ale po co ona wróciła?
- Pewnie, żeby Cię odzyskać - rzekł Janek - Bez powodu by się tu nie zatrudniła. Przecież my dla Niej jesteśmy nikim co nie?
- Jeśli będzie próbowała jakiś sztuczek to przyrzekam, że jej nakopie do tyłka - warknęłam. Niech tylko spróbuje coś zrobić!
- Oo jaka agresywna - zaśmiał się Piotrek- Też już ją znienawidziłaś?
- Wystarczyło spojrzeć jak patrzyła się na Kamila - powiedziałam - Gdyby mogła to by zgwałciła go tutaj na tej stołówce.
- Ty też się tak na mnie patrzysz - powiedział z uśmiechem Kamil.
- Ale to w końcu ja - teatralnie zarzuciłam włosy. Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Zazdrość u mnie wzięła górą. Równo o godzinie 13 zajechaliśmy pod skocznię. Niedługo miała się odbyć seria próbna. Woleliśmy być wcześniej, żeby lepiej się przygotować. Przez tą całą podróż Ewka mnie denerwowała jak nie wiem. Trzepała rzęsami do Kamila, a on jak gdyby nic sobie z tego nie robił. Można stwierdzić, że jemu się to nawet podobało...Trzymałam się blisko Dawida, bo nie miałam jakoś ochoty na towarzystwo tej dwójki.
Ewa zażądała, żeby skoczkowie przed rozgrzewką jeszcze pozowali do zdjęć. Po ich minach zauważyłam, że niezbyt chętnie to robią. No tak skoro taka blondyna jest fotografem to się nie dziwię...Oni dalej pozowali, a ja zobaczyłam zaparkowany austriacki autokar. Od razu przyszła mi pierwsza myśl: "Gregor". Nie patrząc na innych ruszyłam w tamtą stronę. Zauważyłam dziwne spojrzenia Austriaków. No tak, pewnie myślą, że jestem jakąś napaloną hotką...Schlierenzauer uśmiechnął się do mnie i przytulił.
- No cześć! - odpowiedziałam - Jak tam przygotowania?
- Jest całkiem nieźle, mam nadzieję, że konkurs odbędzie się dla Nas pozytywnie - powiedział z uśmiechem - A Ty czemu nie jesteś z Polakami?
- No wiesz, postanowiłam trochę odpocząć od Tych czubków.
- Rozumiem - uśmiechnął się - Masz ochotę na gorącą czekoladę?
- Z chęcią! - rzekłam ochoczo. Jest strasznie zimno, a gorąca czekolada jest najlepsza na takie rzeczy.
Ruszyliśmy w stronę budki. Cudownie było wypić tą gorącą ciecz! Świetnie nam się rozmawiało, ale w końcu Gregor musiał się rozgrzewać, a ja wróciłam do drużyny. Zrobiłam to niechętnie.
Chłopcy się rozgrzewali, a ja wolałam posiedzieć sobie w domku i poczytać książkę skoro nie mam nic do roboty. Na szczęście Ewa zniknęła mi z oczu i dzięki Bogu... Po 20 minutach skoczkowie zaczęli przebierać się w kombinezony i kierowali się na skocznię. No tak, zaraz seria próbna. Wszyscy wyszli tylko został jeszcze Kamil. Ignorowałam go.
- Gdzie byłaś tyle czasu? - zapytał niespodziewanie.
- Z Gregorem - odpowiedziałam niechętnie. Dalej nie odrywałam się od książki.
- Z Gregorem?
- No przecież mówiłam, że tak - westchnęłam.
- Kochanie wiesz, że jestem w tym momencie cholernie zazdrosny - mruknął mi do ucha. Przeszły mnie dreszcze. Spojrzałam na niego. Wyglądał w tym momencie tak słodko.
- Jakoś tego nie zauważyłam - szepnęłam. Uśmiechnął się zadziornie.
- Mam ci to udowodnić? - spytał uwodzicielsko.
- Oczywiście.
Zaczął się do mnie zbliżać. Mieliśmy się już całować, kiedy do pomieszczenia ktoś wpadł. Akurat w takim momencie! Mogłam się spodziewać, że to była Ewa.
- Ups - zachichotała - Przeszkodziłam Wam?
- Nie - odpowiedział szybko Stoch - Ja już muszę lecieć na skocznię.
Po sekundzie już go nie było. Zostałam z tą małpą. Spojrzała na mnie.
- I tak będzie w końcu mój - syknęła - Zapamiętaj to sobie dokładnie.
Patrzyłam na nią z niedowierzaniem. Nawet nie zauważyłam, że wyszła. A to bezszczelna zołza! Co ona sobie myśli? Zaczęło się we mnie gotować. O nie, nie, nie. Tak się bawić nie będziemy. Ja jej pokażę do kogo należy Kamil!
Zawody nie poszły po naszej myśli. W pierwszych zawodach zdyskwalifikowali Żyłę, a najlepszy okazał się Kamil, który zajął 15 miejsce. To nie jest jak na razie sezon naszych skoczków...Kiedy widziałam ich strapione miny po prostu w sercu czułam smutek tak jak oni. Może następnym razem będzie lepiej...Na dodatek Ewka jeszcze bardziej ich dołowała twierdząc, że są żałośni i powinni zabrać się za robotę. Myślałam, że tej małpie przywalę tam. Jak ona śmie ich jeszcze tak poniżać! Zawody wygrał Peter Prevc. Trzeba przyznać, że formę to on ma. Nawet dużą. Spakowaliśmy sprzęt i ruszyliśmy do hotelu. W autokarze panowała cisza. Kruczek chciał powiedzieć coś, ale za każdym razem zamykał usta. To nie tak miało być...

Podczas kolacji panowała cisza. Nikt jakoś nie miał ochoty na rozmowę. Postanowiłam ingerować.
-Chłopcy- zaczęłam - Ja wiem, że ten sezon nie zaczął się tak jak marzyliście, ale pamiętajcie, że dla mnie jesteście wielcy w tym co robicie. To naprawdę wymaga wielkiego poświęcenia i jestem pod wielkim wrażeniem. Zapamiętajcie to sobie.
-Dzięki Ola - powiedział Hula lekko się uśmiechając - To wiele dla Nas znaczy.
Atmosfera od razu się zmieniła. Skoczkom polepszył się nie co humor. Oto właśnie mi chodziło. Po kolacji wszyscy rozeszli się do swoich pokoi. Kiedy weszłam do swojego zauważyłam porozwalane rzeczy i jakąś walizkę.
- Znowu ci idioci grzebali w moich rzeczach? - warknęłam.
- Och nie to tylko ja - z łazienki wyszła Ewka. Stanęłam jak wryta. To są chyba jakieś nieśmieszne żarty. - Co tak stanęłaś jak słup soli? - powiedziała sarkastycznie - Od dzisiaj mieszkamy razem w pokoju do końca sezonu. Trener na pewno Cię poinformował.
Jej mina była triumfalna. Co ona sobie wyobraża? Jedynie odpowiedziałam:
- A okej - i tak po prostu wyszłam.
Skierowałam się do pokoju chłopaków. Szybko zatrzasnęłam drzwi.
- A Tobie co? Pedofil Cię jakiś gonił? Hehehe - zażartował Piotrek.
- Jest o wiele gorzej - rzekłam - Ta małpa będzie mieszkać ze mną w jednym pokoju do końca sezonu! Ja nie dam rady!
- Boże Ola tak ci współczujemy - powiedział Kot - Ale dasz rade tej zołzie!
- No mam nadzieję...Tak w ogóle to gdzie jest Kamil?
- Pewnie u Siebie siedzi. Wiesz jest zmęczony i wolał być sam. - odrzekł Stefan.
- Okej, to dobranoc chłopcy.
- Dobranoc - odpowiedzieli chórem.
- Dasz rade! - krzyknął Dawid.
No oby tak było. Bo jeszcze raz coś do mnie powie nie tak, to przysięgam ,że uderzę ją w ten pysk. Wiem, że nie powinno się oceniać tak szybko ludzi, ale tu od razu śmierdzi na kilometr. Janek miał rację. Ona musi mieć jakiś cel skoro tutaj wróciła. Z opowieści chłopaków rzeczywiście wynika, że traktowała ich jak zera...Jeszcze ten jej dzisiejszy tekst: "I tak będzie w końcu mój". Na samą myśl zrobiło mi się niedobrze.
Na korytarzu było słychać głosy. Okazało się, że to Kamil z Ewką...Zaraz z kim?! Spokojnie ze sobą rozmawiali, ale widać było, że blondynka się do niego klei jak cholera. Stoch sobie nic z tym nie robił!
W końcu mnie zauważyli.
- O cześć kochanie - skoczek podszedł do mnie i pocałował. Uśmiechnęłam się triumfalnie do dziewczyny. No to ma dziewczyna za swoje. Widać, że była wściekła jak osa. Ups..
- To wy jesteście razem? - wydusiła w końcu.
- Och no pewnie! Już od miesiąca, nie wiedziałaś? - odpowiedziałam.
- To życzę szczęścia - rzekła jadowicie i poszła do pokoju.
- Haha - zaczęłam się śmiać - Widziałeś jej minę Kamil?
Spojrzałam na niego. Nie było mu jakoś do śmiechu.
- Co jest?
- Ola - westchnął - Daj jej szansę. Ona nie jest taka jak ci się wydaje. Rozmawiałem z nią i się zmieniła naprawdę.
- Wierzysz jej? Po tym co ci zrobiła? - zapytałam z niedowierzaniem.
- Każdy się zmienia, uwierz mi.
Prychnęłam.
- Wierzysz takiej małpie, że się zmieniła, no naprawdę! Kamil ona chce Cię odzyskać rozumiesz!
- Bzdury! Po prostu chce zacząć od nowa! Uwzięłaś się tak na nią, bo chłopaki ci naopowiadali takie rzeczy!
No nie wierzę. Nie poznaje Kamila. Wierzy jej, a nie mi?
- Serio jej wierzysz? To super! Leć do niej, w końcu to twoja była - warknęłam - Przecież jej wierzysz, a mi nie!
- To nie tak - dodał z naciskiem - Mało jest prawdopodobne, że ona jest taka sama. Daj jej szansę, proszę!
- Wypchaj się tą szansą! - warknęłam - Leć do Ewy lepiej, a mi daj spokój w końcu.
Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam do pokoju. Kamil jeszcze mnie wołał, ale ja już nie słuchałam.Miałam dość dzisiejszego dnia. Ignorując dziewczynę, poszłam do łazienki, umyłam się i wskoczyłam do łóżka. Odwróciłam się plecami do Ewki. Ciągle myślałam o tej kłótni. Nie powinnam tak na niego naskakiwać, ale do Kamila się inaczej nie dotrze. Omamiła go, a on idiota jej wierzy. Przez głowę przeszła mi najgorsza myśl...A co jeśli on ją dalej kocha? W końcu stara miłość nie rdzewieje...Jeszcze bardziej miałam ochotę udusić tą blondynę poduszką. Musiała się pojawić akurat, kiedy dobrze nam się układa! Usłyszałam wibrację mojego telefonu. Sięgnęłam po niego. Dostałam wiadomość od Kamila:
" Ola zastanów się nad tym naprawdę. Nie chcę się kłócić przez taką głupotę. Ewa chce się zmienić, zaufaj chociaż mi. Tęsknię i bardzo kocham."
Prychnęłam. Akurat chce się zmienić...Nic nie odpisałam na wiadomość. Po jakiejś godzinie udało mi się zasnąć.

Z samego rana spakowaliśmy się i ruszyliśmy w drogę. Nasz kolejny cel to Garmisch - Partenkirchen. Może tym razem szczęście dopisze chłopakom i lepiej spiszą się na zawodach. Nadal byłam obrażona na Stocha. Wierzy tej idiotce, że się zmieniła...Akurat! Nie mam grosz zaufania do niej. Opowiedziałam skoczkom całą sytuację i oni zgodzili się razem ze mną. Byliśmy coraz bliżej miejscowości. Kamil i Ewa gawędzili jak starzy znajomi, doprowadzało mnie to już do szału, byli zdecydowanie za blisko siebie...Trzymałam się blisko chłopaków, a Stocha najzwyczajniej ignorowałam. Chciał kilka razy ze mną porozmawiać, ale ja to mu nie umożliwiałam. Niech lepiej przemyśli sobie tą całą sprawę. Zameldowanie w hotelu przeszliśmy bezproblemowo. To chyba jakiś cud! Niestety dalej dzieliłam pokój z Ewą. Zajęłam łóżko i postanowiłam się rozpakować. Obiad był o 14, więc mam jeszcze dużo czasu. Blondynka od razu rzuciła walizkę i wyszła z pokoju. No i bardzo dobrze, chociaż na chwilę będę miała spokój. Włączyłam mojego ukochanego Jamesa Arthura i zaczęłam rozpakowywanie. Po godzinie skończyłam. Zabrałam chyba z połowę szafy...Na szczęście dzisiaj chłopcy mają wolne to i ja mam. Jutro rano trening na siłowni, a wieczorem kwalifikacje. Postanowiłam poleżeć i posłuchać trochę muzyki, pisząc jednocześnie z moją przyjaciółką. Oczywiście zwierzyłam jej się z tej zaistniałej sytuacji. Była strasznie oburzona. Jak ona to napisała: "Dorwałabym tą dziwkę i kłaki jej powyrywała, a Stochowi dałabym porządnie w pysk". Aż na tą myśl się zaśmiałam. Zawsze tak impulsywnie reagowała. Jednak ma rację. Ewa dopiero zaczyna swoje działanie. Muszę być na to przygotowana. Jednak nie wiedziałam, że Ewa da mi popalić i te skutki nie będą dla mnie najlepsze...

________________________________________________________________
BUM BUM BUM!
Kto to wrócił na bloga? JAAAAAA! Tak wiem, że się nie cieszycie xD
Nie będę się tłumaczyć czemu nie było mnie tyle miesięcy. Powód jest jasny - lenistwo i brak chęci.
Ostatnio tak siedziałam i po prostu wzięła mnie ochota na pisanie. I tak oto wróciłam :)
TAKŻE LUDZISKA! POKAŻCIE, ŻE JESZCZE TU JESTEŚCIE I MAM DLA KOGO PISAĆ!
(Nie obiecuje oczywiście, że rozdziały będą tutaj często się pojawiać - taki minus)

Pozdraaawiam,
Aleks M.

INFORMACJA!

Rozdziału nie ma prawie miesiąc. MIESIĄC. Jestem na siebie strasznie zła. Wybaczcie mi. Kończył mi się pierwszy semestr i musiałam jakoś sobie odpuścić tego bloga, a zająć się nauką. Już jestem po (na szczęście) ,a do tego od soboty zaczynam ferie, także coś naskrobię i mam nadzieję ,że pojawi się rozdział :D
Pozdrawiam,
Aleks M.

Rozdział 7

Wigilia. Mój ulubiony czas. Czas ,który mogę spędzić ze swoją rodziną, nie patrząc na żadne sprzeczki i kłótnie. Taka magiczna chwila ,gdzie zapominamy o wszystkim i oczekujemy narodzin Jezusa. Łączy to wszystkich ludzi bardzo silną więzią. Do rozpoczęcia uczty zostało niewiele. Pomagałam swojej mamie w kuchni ,a teraz stoję przed szafą i zastanawiam się w co ubrać. Ten dylemat...Po 15 minutach sterczenia, zdecydowałam ubrać się w koronkową sukienkę o kolorze kremowym sięgającym do kolan. Rozpuszczę jeszcze tylko włosy i będzie idealnie. W tle leciała muzyka z laptopa. Po chwili jednak usłyszałam komunikat ,że ktoś dzwoni do mnie ze Skype'a. Odwróciłam się i zobaczyłam połączenie "Kamil dzwoni", jakoś wcale mnie to nie dziwi. Szybko odebrałam połączenie.
- Cześć kochanie - powiedział Kamil ,zanim ledwo zdążyłam się odezwać. Był ubrany już w elegancką koszulę ,która świetnie podkreślała jego mięśnie. - Jak przygotowania do świąt?
- Cześć - odpowiedziałam - W sumie nieźle. Pomogłam już mamie i możemy czekać na pierwszą gwiazdkę. A u Ciebie?
Ku mojemu zdziwieniu Stoch zaczął chichotać.
- Moja mama lata od rana jak opętana - powiedział rozbawiony - Wiesz u Niej musi być wszystko dopięte na ostatni guzik. Chce jak najlepiej przyjąć rodzinę. Kazała mi siedzieć spokojnie razem z tatą ,a Ona sama wszystko zrobi z moimi siostrami.
- To u mnie nie jest tak źle. A tak w ogóle zapowiedziałeś mój przyjazd?
- Eee - podrapał się po głowie - No nie. Jakoś nie miałem do tego okazji. Ale powiem im na Wigilii - zapewnił - A ty już powiedziałaś o mnie?
- Właśnie zamierzam powiedzieć na kolacji - uśmiechnęłam się - Wiesz co muszę już kończyć ,bo tata mnie woła. Wesołych świąt kochanie!
- Okej, wesołych! Kocham Cię!
- Ja Ciebie też. Pa!
Po skończeniu rozmowy, zeszłam na dół. Rozstawiliśmy stół i roznosiłam potrawy. Zaczęłam już robić się głodna. Reszta mojej rodziny również czekała z niecierpliwością. Ciekawe jak zareagują na moją wiadomość...
- Pierwsza gwiazdka! - krzyknął mój młodszy brat Kacper. Co roku to samo. Mój 12-letni brat zawsze stoi przy oknie i oczekuje tej gwiazdki. Jak ja się stęskniłam! Tradycyjnie zaczęliśmy dzielić się opłatkiem. Życzenia jak życzenia. Oczywiście większość życzyła mi kawalera ,ale się zdziwią jak im powiem...
Po godzinie byłam już najedzona. Chyba nie zmieszczę się już w swoje spodenki. Przyszedł czas na prezenty. Połów był całkiem niezły, oczywiście też nakupowałam dużo prezentów. Byłam na świątecznych zakupach i sprawiłam Kamilowi złoty zegarek. Odłożyłam trochę pieniędzy, mam nadzieję ,że mu się spodoba. Po kolejnej godzinie nadszedł czas na powiedzenie prawdy. Trochę się stresuję..
- Ee- zaczęłam - Mamo, tato chcę Wam coś ważnego powiedzieć i całej reszcie też.
- A co to takiego kochanie? - spytała moja ciocia Renata.
- No bo wiecie - powiedziałam - Jestem fizjoterapeutką i poznałam tam wielu skoczków...
- Oo znalazłaś sobie jakiegoś kawalera? - zapytała moja druga ciocia.
Wszyscy na mnie spojrzeli. Cisza nastąpiła nagle. Cholera...
- Tak - powiedziałam pewnie - Tak znalazłam ciociu. Jestem z Nim już od miesiąca.
- Czemu nam nie powiedziałaś? - spytał z wyrzutem mój tata.
- Chciałam utrzymać to w tajemnicy i teraz była okazja ,aby Wam powiedzieć. Mam nadzieję ,że się cieszycie...
- No pewnie córciu! To jak się nazywa? - spytała z entuzjazmem moja mama.
- Kamil, jest oczywiście skoczkiem.
- Oo - powiedział zachwycony dziadek - To ten Kamil Stoch?
Tata wytrzeszczył oczy. No tak był wielkim kibicem skoków, więc nie dziwne ,że dowiedział się ,że jego córka chodzi z sławnym skoczkiem.
- Tak to ten dziadku. Jestem z nim bardzo szczęśliwa.
- Trzeba to oblać! - krzyknął wujek Krzysiek.
Przyjęli to lepiej niż myślałam. Naprawdę cieszyli się z mojego związku i mocno mi kibicowali. Moi rodzice już szczególnie byli zachwyceni. Powiedziałam im ,że jutro Kamil po mnie przyjedzie i zapoznam ich z nim. Jestem bardzo szczęśliwa. Mam wspaniałą rodzinę i chłopaka. Nie wiem co by mogło zburzyć moją euforię...Cała rodzina normalnie upiła się z mojego związku! Cieszyli się bardziej niż w wtedy, kiedy dowiedzieli się o moim związku z Mateuszem. To dobry znak. Znak ,że trzeba zapomnieć o przeszłości i iść dalej. Razem z Kamilem.


Perspektywa Kamila
Cała rodzina żartuje, popija alkohol i je. Wiadomo rodzinna atmosfera. I to najbardziej lubię. Strasznie stęskniłem się za moją rodziną...Można powiedzieć ,że nie ma mnie prawie pół roku w domu. Tylko na święta zawsze wracam ,a potem dalej jeżdżę na zawody. Życie skoczka nie jest łatwe, ale przyzwyczaiłem się już do tego i moja rodzina też. Dokończyłem ostatni kawałek ciasta i postanowiłem już nie jeść. Nie wolno mi się tak strasznie objadać, takie życie sportowca. Czas wkroczyć do akcji. Trzeba w końcu powiedzieć im no nie? Chociaż boję się im powiedzieć. Nie wiadomo jak zareagują na tą nowinę, ale wiem jedno. Mimo tego chcę dzielić z Olą swoją przyszłość. W tym nikt nam nie przeszkodzi!
- Mamo, tato - zacząłem - Chciałbym Was coś bardzo ważnego powiedzieć.
Zwrócili na mnie swój wzrok, zresztą reszta rodziny również z zaciekawieniem patrzyła się na mnie.
- O co chodzi synu? - zapytał mój tata, dolewając sobie jeszcze kieliszek czerwonego wina.
- No bo ee...- zacząłem się jąkać - Ee ,no mam dziewczynę. Nazywa się Ola, jest fizjoterapeutką mojej kadry no i jesteśmy ze sobą od miesiąca. - wypaliłem.
Wujek Radek wytrzeszczył oczy. Inni również byli poruszeni. To takie straszne?
- Naprawdę synku? - zawołała moja mama - Czemu wcześniej nam nie powiedziałeś? Cieszę się bardzo! Prawda Bronek? - kobieta szturchnęła swojego męża łokciem.
- Tak...Tak oczywiście - powiedział. - Synu gratuluję ci bardzo, mam nadzieję ,że okaże się już tą jedyną.
Reszta rodziny mi pogratulowała. Przyjęli to o wiele lepiej niż myślałem!
- To kiedy ta młoda dama Nas odwiedzi? - spytał w końcu mój ojciec.
- Jutro, jeśli to nie problem. I chcemy zostać tu jeszcze kilka dni. No wiecie, teraz będziemy trenować w Zakopanem ,więc jest do tego idealna okazja, a potem wybywamy na Turniej Czterech Skoczni - odpowiedziałem.
- Ależ skąd synku! - żachnęła się mama - Z miłą chęcią ją przyjmiemy! To dobrze ,że ją zaprosiłeś ,bo lepiej pozna naszą tradycję i rodzinę. Skąd Ona jest?
-  Z Wrocławia pochodzi ,ale od roku mieszka w Wiśle - sprostowałem -Okej, jutro z rana po nią jadę, także oczekujcie Nas - oznajmiłem.
- A jej rodzice o Was wiedzą? - spytała moja babcia.
- Jutro ich właśnie poznam. - uśmiechnąłem się.
- No to dobrze - odpowiedziała babcia.
- No czas najwyższy Kamil na jakiś poważny związek. W końcu masz już swoje 28 lat! - mruknął tata.
- Wiem o tym - przewróciłem oczami - Jestem pewny ,że Ola to ta jedyna. Chcę z nią być bardzo.
Kiedy zrobiło się już późno postanowiłem iść spać. Rodzina dawno się rozjechała do domu. Wstaję bardzo wcześnie, bo do Wrocławia jest kawałek drogi. Ale w końcu zobaczę swoją dziewczynę! Przez te kilka dni bardzo się za nią stęskniłem. Boję się trochę ,że jej rodzice mnie nie polubią. Tego najbardziej się obawiam, ale jestem pozytywnej myśli. Po takich dość nie miłych rozmyślaniach, usnąłem.
Wstałem po 6 rano, wypiłem kawę i wyszykowałem się. Trzeba zrobić jakieś wrażenia na jej rodzicach...Upewniłem się ,że spakowałem jeszcze prezent dla Oli i ruszyłem w trasę. Jak nie będzie korków to może będę u Niej przed 10 rano. Stres jest coraz większy. Będzie dobrze...

Perspektywa Oli
Od rana chodzę zdenerwowana. Nie wiem sumie dlaczego, ale mam nadzieję ,że Kamil dotrze bezpiecznie. Prószy u Nas dość gęsty śnieg i martwię się ,że coś się stanie. Po 9 zadzwonił do mnie Kamil z informacją, że została mu już niecała godzina do Wrocławia. Patrzę na zegarek - za piętnaście dziesiąta. Moi rodzice też czekają na swojego - no tak myślę - przyszłego zięcia. Postawiłam swój prezent dla Kamila na stole. Ładnie go wczoraj zapakowałam i myślę ,że się ucieszy z takiego prezentu. Po kolejnych 10 minutach usłyszałam dzwonek do drzwi. Szybko złapałam prezent i poszłam otworzyć drzwi. Na progu stał Kamil uśmiechnięty od ucha do ucha.
- Kamil! - krzyknęłam, rzucając mu się w ramiona. Tęskniłam za nim cholernie.
Skoczek zaczął się śmiać i mocniej przyciągnął mnie do siebie.
- Też się za Tobą stęskniłem skarbie - odrzekł.
Kiedy w końcu się od siebie oderwaliśmy, postanowiłam wręczyć mu prezent. Jednak zanim to nastąpiło Kamil wszedł do środka i się rozebrał.
- Kamil - zaczęłam - Mam dla Ciebie prezent świąteczny. Mam nadzieję ,że ci podpasuje.
Wręczyłam mu prezent. Zaczął powoli go otwierać. Kiedy zobaczyć zawartość prezentu, uśmiechnął się.
- Jest wspaniały! Naprawdę dziękuje ci za ten prezent!
Mocno mnie pocałował, po czym dodał:
- Ja też mam coś specjalnego dla Ciebie - mrugnął tajemniczo - Proszę kochanie.
Było to małe pudełeczko. Kiedy ją otworzyłam, zobaczyłam w niej złotą bransoletkę ,a do niej było przyczepione serduszko z datą ,kiedy zaczęłam chodzić z Kamilem. Wzruszyłam się. To był naprawdę piękny prezent...Przytuliłam go mocno.
- I jak podoba ci się? - zapytał.
- Jest wspaniały - szepnęłam.
Stoch pomógł mi ją założyć. Bransoletka świetnie się prezentowała na moim nadgarstku.
- No to chcesz już poznać moich rodziców?
- Jasne - odrzekł trochę nerwowo.
Zaczęłam chichotać.Weszliśmy do salonu, gdzie siedzieli moi rodzice. Gdy tylko weszliśmy ich oczy zwróciły się na Nas.
- No ,więc oto jest Kamil. Mój chłopak. - przedstawiłam go.
- Bardzo mi miło cię poznać - powiedział mój tata i podał Kamilowi rękę.
- Mnie również - Kamil odwzajemnił uścisk.
Ku zdumieniu wszystkich moja mama podeszła do Niego i uściskała go jakby znali się z 10 lat.
- Witamy w rodzinie Kamil! - powiedziała wesoło.
Później siedzieliśmy w salonie i gawędziliśmy. Kamil sporo o sobie opowiadał. Głównie tata zadawał pytania, bo jego to bardzo interesują skoki. Ucieszył się bardzo ,kiedy Stoch powiedział mu ,że mogą przyjechać na konkurs do Wisły. Od razu przenocują u mnie w mieszkaniu ,więc wszystko pasuje.Ogólnie całe spotkanie przebiegało bardzo dobrze. Widać ,że Kamil im się bardzo spodobał. Po godzinie postanowiliśmy się zbierać. Jeszcze ja muszę zapoznać rodziców mojego chłopaka. Stres jest ,ale nie przejmuję się tym jakoś. Po gościnie moich rodziców, wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy. Oczywiście moja mama musiała dać nam ciasta dla rodziców skoczka i kazali ich pozdrowić.
- I jak tam wrażenia? - spytałam chłopaka.
- Nie było tak źle - odpowiedział.
- Nie było? Mój tata to Cię pokochał jak powiedziałeś ,że pojedzie na skoki! Wpadłeś im w oko, naprawdę zrobiłeś dobre wrażenie - stwierdziłam.
- To dobrze - spojrzał na mnie i mrugnął.
Oby spotkanie z jego rodzicami było również pozytywne.
- Czyli zostajemy u Ciebie kilka dni ,a potem ruszamy na Turniej? - spytałam.
- Dokładnie tak, dobrze się składa, bo treningi mamy w Zakopanem ,a stamtąd również ruszamy na zawody.
- Yhm - mruknęłam.
- Wiesz ,że się za Tobą tęskniłem? - spytał.
- No pewnie ,że wiem - złapałam jego dłoń ,która spoczywała na skrzyni biegów. Staliśmy w okropnych korkach. Z Wrocławia zawsze jest ciężko wyjechać...Kamil spojrzał na mnie.
- Skoro się za Tobą stęskniłem to wiedz ,że jak przyjedziemy to nie dam ci spać - na jego twarzy pojawił się złowieszczy uśmiech. Zrobiło mi się gorąco. Jedyne co zrobiłam to uśmiechnęłam się. To było do przewidzenia...Półgodziny później jechaliśmy już spokojnie autostradą. Zachciało mi się spać ,więc postanowiłam uciąć sobie drzemkę. Nawet nie wiem kiedy usnęłam.
- Ola wstawaj - szepnął Kamil - jesteśmy na miejscu.
Zaczęłam się budzić. Przespałam całą podróż? No nieźle. Spojrzałam na widok za oknem. Zobaczyłam średni domek jednorodzinny z pięknym ogrodem. Tak, to dom Kamila. Jest naprawdę piękny!
Kamil wyciągał już moje walizki ,a ja wysiadłam niemrawo. Było zimno no ,ale jesteśmy w końcu w górach. Ale uwielbiam takie klimaty. Zresztą zawsze lubiłam góry. Drzwi otworzyły się i zobaczyłam średniego wzrostu blondynkę. To na pewno mama Kamila. Podeszła do Nas.
- Witajcie! Jak Wam minęła podróż?
Jak gdyby nic mnie przytuliła. Stoch uśmiechnął się i puścił mi oczko.
- Bardzo dobrze mamo - odpowiedział.
Kamil zaniósł walizki na górę do naszego pokoju. Ja się rozebrałam i weszłam do salonu. Moim zdaniem dom w środku był świetnie urządzony. Salon był przestronny i delikatny. Podobał mi się. W salonie ktoś już siedział. Mężczyzna uśmiechnął się do mnie serdecznie i podał mi rękę.
- Bronisław, ojciec Kamila. Bardzo miło mi Cię poznać.
- Dziękuje, mi pana wzajemnie - również się uśmiechnęłam.
- Kamil bardzo dużo o Tobie mi opowiadał. - stwierdził po chwili - Normalnie tylko "Ola to, Ola tamto", nigdy nie gadał tak o żadnej dziewczynie!
Zarumieniłam się. Naprawdę.
- Chcesz coś kochanie do picia? - zapytała mama Kamila.
- O tak, bardzo chętnie.
- Kawa? Herbata? Może jakiś sok?
- Herbata jeśli to nie problem.
Pani Krystyna poszła do kuchni. Akurat do salonu wszedł Kamil. Jak zwykle miał wielkiego banana na twarzy.
- I jak tam zapoznanie? - zapytał.
- Bardzo dobrze - odpowiedziałam.
Chłopak usiadł koło mnie i złapał mnie za rękę. Wróciła mama Kamila. Jak Nas zobaczyła to szeroko uśmiechnęła się.
- No synku, oby ten związek był tym jedynym - powiedziała.
- Oczywiście ,że będzie - stwierdził pewnie- Kocham Olę i nic to nie zmieni.
Państwo Stochowie okazali się sympatycznymi ludźmi. Dobrze mi się z nimi rozmawiało. Byłam rozluźniona i zdaje mi się ,że mnie polubili. Mama Kamila opowiadała mi różne historie z dzieciństwa jej syna. Kamil siedział zażenowany, natomiast ja płakałam ze śmiechu. Dobrze ,że moi rodzice nie zaczęli gadać o moim dzieciństwie. Po przepysznej kolacji przygotowaną przez panią Krystynę postanowiłam odpocząć. Okazało się ,że będę razem z moim chłopakiem spać w jego pokoju. Był to niewielki pokój o kolorze ścian niebieskich. Dużo było książek na półkach - zwłaszcza kryminalnych. Również znajdowały się zdjęcia z dzieciństwa i nie tylko. Kamil miał też swój kącik - półka była praktycznie zawalona jego zdobytymi medalami i pucharami. Na honorowym miejscu stał puchar zdobyty w sezonie 2013/14 oraz 2 złote medale olimpijskie. Naprawdę dużo tego było. Kiedy się tak rozglądałam po pokoju, wszedł Kamil już kompletnie umyty. Po nim poszłam ja, byłam już bardzo zmęczona. To był dzień pełen emocji. Po 20 minutach kąpieli, wróciłam do pokoju i od razu wskoczyłam do łóżka. Stoch też już leżał i przeglądał coś na swoim laptopie. Zauważyłam na jego tapecie nasze wspólne zdjęcie.
- Skąd je masz? - zapytałam.
- Ale co?
- No to zdjęcie.
- Aa to. Dostałem od zaprzyjaźnionego fotografa. Kiedyś nam pstryknął zdjęcie. Mnie się bardzo podoba ,więc ustawiłem je na tapetę. - spojrzał na mnie z uśmiechem. Miło było to ,że opowiadał to z takim szczęściem.
- No to można powiedzieć ,że jestem już gwiazdą - zaśmiałam się.
- Moją gwiazdą - szepnął Kamil.
- Twoją.
W końcu Kamil odłożył laptopa i położył się koło mnie. Jak zwykle wtuliłam się w niego.
- Dobranoc - mruknęłam sennie.
- Dobranoc - odpowiedział.
Przez te kilka dni bardzo związałam się z jego rodziną.Zaaklimatyzowałam się w tym domu. Poznałam jego siostry, które okazały się bardzo miłe i zabawne.
- Nie wiem jak ty z nim wytrzymujesz - stwierdziła jedna z jego sióstr, pewnego dnia.
Rodzice Kamila polubili mnie i nie mogli się doczekać ,aż w końcu weźmiemy ślub. Ja nad tym jakoś nie myślałam. To jeszcze za krótko ,żeby tak szybko brać ślub. Miejscowość Ząb okazała się bardzo małą miejscowością oddaloną o kilka kilometrów od Zakopanego. Jednak nie mieliśmy problemów z dotarciem na treningi. Chłopaki trenowali intensywnie, było jeszcze parę poprawek ,ale myślę ,że na Turniej Czterech Skoczni jesteśmy już gotowi. Dzisiaj był już ostatni wieczór, właśnie pakowałam ostatnie rzeczy i trzeba było iść spać. Jutro z samego rana wyruszamy do Oberstdorfu. Kamil już spał padnięty. Miał bardzo intensywny trening, więc wcale mu się nie dziwię. Po całkowitym sprawdzeniu czy spakowałam wszystkie rzeczy również się położyłam i nawet nie wiem kiedy zasnęłam.

_________________________________________________________________________________
Wracam z kolejnym rozdziałem! :D Nie jestem z niego zadowolona ,ale daję go na bloga. Minęło trochę od dodania ostatniego postu ,ale musicie mi wybaczyć. Szkoła niestety robi bardzo dużo :/
Chciałabym Wam bardzo podziękować za ponad 5 tys. wyświetleń! Naprawdę się cieszę <3
Jestem dzisiaj bardzo "happy" ,bo Kamil wygrał już 3 konkurs pod rząd i jest Liderem Klasyfikacji - czyli tam ,gdzie mistrza miejsce powinno być :D Oczywiście Gregor wrócił i to ze znakomitym początkiem! W sobotę minimalnie mu się nie udało, ale dzisiaj zajął piękne 8 miejsce i pokazał klasę :) W Wiśle było świetnie, czekamy teraz na Zakopane :) Jest super!

Pozdrawiam,
Aleks M.


PS. Tak zmieniłam nazwę konta xD